Bez mojej zgody, Jodi Picoult

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 390

Data premiery: 30.08.2007r.

Opuchnięte i zaczerwienione oczy. Trudny do powstrzymania płacz, skutkujący zapowietrzeniem. Właśnie w takim stanie znalazłam się po przeczytaniu książki napisanej przez Jodi Picoult – autorki, która niejednokrotnie udowodniła, że do perfekcji opanowała działanie na emocjach czytelnika.

Annie nie mogła poszczycić się normalnym dzieciństwem. Większość swojego życia spędziła w szpitalu, towarzysząc o trzy lata starszej siostrze, chorującej na rzadki typ białaczki. Żyła ze świadomością, że została stworzona, a właściwie wyprodukowana, w jednym celu – miała być całkowicie zgodnym dawcą dla chorej Kate. Do tego czasu, poddawała się wszystkim zabiegom, przedłużającym życie swojej siostrze, jednak któregoś dnia poprosiła o pomoc adwokata, pozywając swoich rodziców do sądu. Czy kierowało nią jedynie pragnienie odzyskania kontroli nad własnym ciałem, a może chodziło o coś więcej…?

Książka praktycznie od pierwszych stron porywa czytelnika, wciągając go w tę wzruszającą, a zarazem piękną historię, potrafiącą wykrzesać w odbiorcy tak wiele emocji. W trakcie lektury „Bez mojej zgody” mamy okazję poznać losy trzynastoletniej dziewczynki, która pomimo miłości do swojej siostry, nie chce zgodzić się na przeszczep nerki. Oprócz tego, zaznajamiamy się również z historią Kate – wyniszczoną przez chorobę szesnastolatką. Ich brata Jessiego, który rozpaczliwie stara się, aby ktoś go w końcu zauważył. Rodziców, którzy walczą o życie córki, a wreszcie adwokata oraz kuratora sądowego, ukrywających swoje własne sekrety.

Niezmiernie martwi mnie fakt, że wszystkie pozycje napisane przez Jodi Picoult są do siebie bardzo podobne. Jej książki poruszają trudne i dość kontrowersyjne tematy, aczkolwiek czytelnik oprócz najbliższych osób poznaje również historię prawnika/prawniczki, zaznajomionych z losem głównej postaci. Po pewnym czasie, staje się to męczące, bo jaki jest sens czytania historii opartych na tych samych schematach?

Pióro autorki ma to do siebie, że każdy, bez względu na płeć, może zostać wciągnięty w opisaną historię. Odbiorca ma możliwość lepiej zapoznać się z kluczowymi postaciami, a wszystko dzięki rozdziałom, które dotyczą poszczególnych bohaterów. W ten sposób, możemy spojrzeć na daną kwestię z różnych punktów widzenia, ponieważ pisarka nie ogranicza nas, pozwala nam na wybranie dowolnego stanowiska w tej sprawie.

Dalszy rozwój historii opisanej w „Bez mojej zgody” jest praktycznie łatwy do przewidzenia, chociaż mimo tego ciężko powstrzymać się od płaczu, zwłaszcza, że czytelnik automatycznie nawiązuje pewny rodzaj więzi z główną postacią. Końcówka całkowicie rozchwiała mnie emocjonalnie, zrobiła z moich uczuć jedną wielką papkę. Przez cały następny dzień rozmyślałam na temat tej historii i doceniałam fakt, że zarówno ja, jak i moja rodzina jest względnie zdrowa.

„Bez mojej zgody” jest bardzo dobrą pozycją, oddziałującą zarówno na uczucia, jak i na wrażliwość czytelnika. Polecam ją szczególnie osobom, które wpadły w tzw. „chandrę” i użalają się nad sobą oraz swoim losem. Tego typu pozycje całkowicie zmieniają postrzeganie świata. Pozwalają docenić to, co mamy i zrozumieć, że w życiu mogą czekać na nas znacznie okropniejsze rzeczy, aniżeli kłótnie z rodzicami, partnerami czy rówieśnikami. Tym samym, odradzam ją osobom, które są już zmęczone twórczością Jodi Picoult lub nie chcą znaleźć się w rozsypce emocjonalnej.

 Moja ocena: 5/6