czwartek, 29 sierpnia 2013

Paryska dieta, dr. Jean-Michel Cohen

 W dzisiejszych czasach panuje moda na chudość, zgrabne sylwetki i płaskie brzuchy. Półki sklepowe wypełnione są różnego rodzaju cudownymi specyfikami, które mają (za odpowiednią cenę) spełnić marzenia zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Utrata wagi, boczków i fałdek – to niektóre z obietnic pojawiających się na pudełkach owych medykamentów.  Zainteresowane osoby zamiast zmienić sposób odżywiania, wprowadzić trochę ruchu i ćwiczeń do swojego życia, wolą wydawać niemałe pieniądze na chemię, która i tak nie przynosi spodziewanych rezultatów. Z pomocą ma przyjść książka napisana przez Dr. Jeana-Michela Cohena pt. „Paryska dieta”, w której zamieszczone rady pozwolą, według autora, na pozbycie się od dwóch i pół do pięciu kilogramów miesięcznie. 

 Na początku muszę wspomnieć, że wydanie „Diety paryskiej”, zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Większość z nas jest wzrokowcami, dlatego nie ukrywajmy – okładka prawie zawsze odgrywa istotną rolę przy naszym pierwszym kontakcie z daną pozycją. Prócz usztywnianej okładki na potencjalnego odbiorcę czeka również przymocowana wstążka, pełniąca rolę zakładki, przyjemne dla oka obrazki oraz zaznaczone niebieskim paskiem strony, na których czytelnik znajdzie przepisy na poszczególne posiłki. Jest to nie tylko ładne wizualnie, ale także niezwykle pomocne, ponieważ zamiast szukać po spisie treści, wystarczy otworzyć książkę na którejś z oznaczonych stron.

 Jean-Michel Cohen posłużył się prostym językiem i za jego sprawą zapoznał czytelnika z różnymi kwestiami, związanymi przede wszystkim z dietami oraz utratą wagi. Autor tej publikacji jest bardzo dobrze zaznajomiony z tematem, ponieważ z zawodu jest diabetykiem. Swoje własne doświadczenia z problemem otyłości oraz wieloletnia praktyka lekarska pozwoliły mu na pomaganie innym ludziom i docieranie do nich w przystępny sposób. Doktor Cohen podszedł do problemu otyłości przede wszystkim od strony psychologicznej. Według niego ludzie najczęściej odreagowują różnego rodzaju problemy, jedząc. Swoje tezy poparł odpowiednimi przykładami w poszczególnych podrozdziałach. Zawarł w nich krótkie historie swoich klientów, opatrzone przez niego komentarzami.

 „Dieta paryska” składa się z czterech części. Pierwsza poświęcona jest teorii, która traktuje nie tylko o przyczynach tycia, ale także m.in. o efekcie jo-jo i wpływie mediów na nasze postrzeganie siebie. Druga część jest swoistym wprowadzeniem; czytelnik znajdzie w niej metody i wskazówki dotyczące odchudzania oraz informacje o podstawach kulinarnych. Trzecia jest najobszerniejsza, ponieważ to właśnie ona jest tą właściwą częścią książki. Bogata jest w najistotniejsze informacje, dotyczące tzw. „diety francuskiej”, której przestrzeganie gwarantuje, według autora, zdrową i bezpieczną utratę wagi. Ostatnia już część pełni rolę pomocnika, za jej sprawą odbiorca będzie m.in. mógł uniknąć niebezpieczeństw żywieniowych, które czekają na niego na przykład w restauracjach.


 Publikacja napisana przez dr. Jeana-Michela Cohena jest doskonałym poradnikiem, ponieważ zawiera wszystkie najistotniejsze i najpotrzebniejsze informacje. Stanowi również cenne źródło motywacji do utraty zbędnych kilogramów, rozpoczęcia zdrowego odżywiania, a także do próby wsłuchania i zrozumienia siebie. „Dieta paryska” posiada wszystko to, co dobry poradnik powinien mieć, a przy tym wszystkim, zachwyca potencjalnego odbiorcę jakością i sposobem wykonania.
Ocena: 6/6
Wydawnictwo: Rebis
Liczba stron: 271
Data premiery: 31.07.2013r.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Rebis, za co serdecznie dziękuję!

środa, 28 sierpnia 2013

Rytuał babiloński, Tom Knox

 Starożytne cywilizacje fascynowały i w dalszym ciągu fascynują historyków, którzy pragną poznać jak najwięcej szczegółów dotyczących ich dawnego życia, tradycji i zwyczajów. Podobnie było w przypadku kultury Moche, która wraz z całą swoją perwersją i agresją stanowiła nie lada zagadkę dla badaczy, w tym także dla antropolożki Jessicy Silverton, prowadzącej w Peru badania na temat tej przedziwnej cywilizacji. Z każdym kolejnym odkryciem dochodzi do coraz dziwniejszych sytuacji, a także wypadków, kosztujących niektóre osoby życie. W tym samym czasie szanowany profesor historii Archibald McLintock popełnia samobójstwo, z którym nie może pogodzić się jego córka. Wspólnie z australijskim dziennikarzem wyrusza w podróż, odtwarzając poczynania swojego ojca. Czy uda im się odkryć tajemnicę, przez którą historyk stracił życie? I co mają z tym wszystkim wspólnego masowe samobójstwa młodych i bogatych dzieciaków? 

 „Rytuał babiloński” jest fikcją literacką, o czym już na wstępie uprzedza czytelnika autor. Tom Knox przy pisaniu tej powieści korzystał z wielu źródeł historycznych oraz archeologicznych, ale prawdziwą inspirację stanowiła dla niego kultura Moche i losy templariuszy.  To przede wszystkim tymi dwoma elementami pisarz urozmaicił lekturę „Rytuału babilońskiego”, oplatając opisane wydarzenia tajemnicą starożytnego ludu oraz zakonu, wokół którego w dalszym ciągu krąży wiele legend i opowieści.

  Użyty przez Toma Knox’a, a właściwie Seana Thomasa, który posługuje się pseudonimem, język jest prosty i łatwo przyswajalny, dlatego czytanie książki nie sprawia większych problemów. Autor nie oszczędził jednak odbiorcy opisów drastycznego przykładu samookaleczania. Sprawy młodych i bogatych osób, które pozbawiły się życia poprzez odcinanie sobie kończyn i części ciała, prowadzone są przez brytyjskiego inspektora Ibsena, który stara rozwiązać tę sprawę. Czytelnik z oczywistych powodów także zmuszony jest wziąć w niej udział, a opisany przez pisarza stan ofiar wywołuje u odbiorcy nieprzyjemne uczucie. Osoby, które mają dobrze rozwiniętą wyobraźnię, będą za jej pomocą widzieć okropieństwa, jakich poszczególne postacie się dopuściły. 

  Pisarz przy pomocy kilku postaci – antropolożki, dziennikarza i córki zmarłego historyka oraz inspektora policji, prowadzi historie z różnych miejsc na świecie, które na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego. Z biegiem wydarzeń, czytelnik dostrzega coraz więcej podobieństw pomiędzy kulturą Moche, a sprawami tajemniczych morderstw, a właściwie aktów samookaleczania. Autor nie śpieszy się z rozwinięciem akcji, w zamian za to, zapoznaje czytelnika z różnego rodzaju miejscami, historycznymi budynkami i tradycjami. Odbiorca ma w ten sposób okazję poszerzyć swoją wiedzę w prosty i przystępny sposób. Tom Knox nie męczy go typowo akademickim żargonem i nie zasypuje go od razu informacjami.

 „Rytuał babiloński” to pozycja, która przypadnie do gustu przede wszystkim fanom twórczości Dana Browna, a więc wszystkim miłośnikom powieści z tajemnicami, zagadkami i historią w tle. Twór Toma Knox’a ciekawi do samego końca, chociaż ja osobiście odczuwałam w czasie lektury pewien niedosyt. Powodem może być brak szybkiej i wartkiej akcji, która pochłonęłaby mnie – czytelnika - na kilka długich godzin. Pomimo tego polecam, zwłaszcza osobom, które chciałyby zaznajomić się trochę bliżej z pradawną cywilizacją, w której rytualne morderstwa, seks ze zwierzętami i zmarłymi, a także trwałe okaleczanie było na porządku dziennym.
Ocena: 5-/6
Wydawnictwo: Rebis
Liczba stron: 390
Data premiery: 19.06.2013r.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Rebis, za co serdecznie dziękuję!

niedziela, 25 sierpnia 2013

S.E.K.R.E.T., L. Marie Adeline

Trzydziestoparoletnia Cassie przez długi okres czasu trwała w toksycznym związku z alkoholikiem. Lata poniżania, stosowania przemocy psychicznej, a nawet fizycznej, odbiły się przede wszystkim na jej pewności siebie. Nawet śmierć męża nie zmieniła stanu, w którym główna bohaterka się znalazła, popadła ona w marazm, który wprowadził w jej życie monotonię, a tym samym odgrodził ją od innych ludzi. Traf chciał, że jedna ze stałych klientek zostawiła w barze swój dziennik, kierowana ciekawością Cassie sięgnęła po niego i pierwszy raz od długiego czasu poczuła się… pobudzona. Wkrótce potem zaproponowano jej wstąpienie do tajnego stowarzyszenia o nazwie S.E.K.R.E.T., pomagającego kobietom w ponownym odnalezieniu siebie, a przede wszystkim – pokochaniu swojego ciała przez spełnianie ich seksualnych fantazji. 

 L. Marie Adeline napisała powieść, którą czyta się z niezwykłą łatwością. Wykorzystany przez nią język jest prosty, ale również na tyle barwny, że czytelnik z łatwością może wyobrazić sobie przedstawione wydarzenia, na które składają się przede wszystkim kolejne etapy S.E.K.R.E.T-u, a więc zbliżenia seksualne. Ogromną zaletą tej pozycji jest fakt, że w zamieszczonych opisach nie ma ani krzty wulgarności, pisarka każde zbliżenie Cassie przedstawiła jako wyjątkowy, przepełniony namiętnością akt zbliżenia dwójki ludzi.

 Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, dzięki czemu czytelnikowi łatwiej jest wkręcić się w opisaną historię, a także zrozumieć uczucia i emocje głównej bohaterki. Dzięki takiemu rozwiązaniu odbiorca ma możliwość obserwować z bliska stopniową przemianę Cassie, która z zasuszonej poczwarki powoli zamienia się w przepięknego i emanującego pewnością siebie motyla. Zmiany, których zaczęła doświadczać, nie przychodziły jej jednak z łatwością i właśnie te słabości sprawiły, że przedstawiona historia wydaje się być tak prawdziwa. Autorka stworzyła na tyle dobrą kreację głównej bohaterki, że czytelnik może poczuć jej obawy, zrozumieć wątpliwości, a przede wszystkim strach przed nieznanym. Nic więc dziwnego, że czytelnik praktycznie od pierwszej strony zaczyna pałać do niej sympatią, która przekłada się na rosnące zainteresowanie jej dalszymi losami.

 „S.E.K.R.E.T” to powieść erotyczna w czystej postaci, zachowująca przez cały czas trwania lektury bardzo dobry poziom. Tej kanadyjskiej pisarce udało się uniknąć taniości, tak typowej dla pozycji tego typu. Lekturę książki napisanej przez L. Marie Adeline mogę bez najmniejszych oporów nazwać magicznym i fascynującym zajęciem, który z łatwością pochłania czytelnika na kilka godzin. Przedstawiona historia oraz dokonane przez Cassie wybory nie są tak łatwe do przewidzenia, jak może się z początku wydawać, a co za tym idzie – nie wszystkim przypadną one do gustu.


 Dzieło posługującej się pseudonimem pisarki jest bez wątpienia pozycją godną większej uwagi. Polecam ją wszystkim przedstawicielkom płci pięknej, a zwłaszcza tym kobietom, które zatraciły się w codziennych obowiązkach i narzuconych im przez innych rolach. „S.E.K.R.E.T” to lektura magiczna, pokazująca, jak ważne do szczęścia i spełnienia jest całkowite pokochanie swojego ciała oraz zaakceptowania własnych potrzeb i namiętności. Czy polecam? Jak najbardziej! W końcu każda z nas chciałaby z poczwarki zamienić się w pięknego motyla.
Ocena: 6/6
Wydawnictwo: Erotica
Liczba stron: 312
Data premiery: 18.07.2013r.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Erotica, za co serdecznie dziękuję!

sobota, 17 sierpnia 2013

Projekt szczęście, Gretchen Rubin

Szczęście jest czymś, czego pragnie chyba każdy człowiek na świecie, jednak nie dla wszystkich zdaje się ono być osiągalne. W końcu na naszej drodze codziennie pojawiają się nowe przeszkody, tworzą się kolejne bariery, które utrudniają nam trwanie w tym stanie. Życie ludzkie jest z tego powodu doskonałym przykładem swoistej sinusoidy: jednego dnia jesteśmy na górze, aby następnego znaleźć się na dole, nierzadko głębokości Rowu Mariańskiego. Czy istnieje jakiś złoty środek, który może pomóc nam w staniu się szczęśliwymi? Kolejną z wielu poszukujących okazała się Gretchen Rubin, jednak w przeciwieństwie do większości postanowiła zmienić coś w swoim życiu, zmienić siebie i swój sposób myślenia.

Aby osiągnąć ten upragniony stan, stworzyła Projekt Szczęście, którego postanowienia wypełniała przez cały rok. Każdego miesiąca skupiała swoją całą uwagę na konkretnych dziedzinach: swoim zdrowiu, małżeństwie, dzieciach, przyjaźni itd. Zaczęła zmieniać swoje życie od małych, na pierwszy rzut oka nieważnych, kroków. Posprzątała swoje mieszkanie, zaczęła kłaść się wcześniej spać, więcej się uśmiechała, a nawet śpiewała z samego rana. Punkt po punkcie wypełniała swoje postanowienia, ale czy udało jej się zobaczyć efekty swojej pracy?

„Projekt szczęście” jest podzielony na odpowiednie miesiące, dzięki czemu czytelnik ma możliwość dowiedzieć się, czym właściwie autorka się w danym czasie zajmowała. Za sprawą opisu jej dokonań oraz trudności, na które wielokrotnie się natykała, odbiorca zaczyna zdobywać motywację do wprowadzenia zmian w swoim życiu. Opis jej upadków oraz szczere przyznanie się do tego, że nie zawsze udawało się jej spełnić swoje postanowienia, sprawiają, że lektura tej książki staje się jeszcze prawdziwsza. W końcu nie ma ludzi idealnych, można spotkać jedynie dążących do ideału.

Książka napisana przez Gretchen Rubin nie jest poradnikiem, który mówi czytelnikowi, co ten ma w sobie zmienić, jak ma się zachowywać itd., aby doświadczyć upragnionego szczęścia. Nic z tych rzeczy, autorka przedstawiła na łamach stron swojej książki jedynie, a nawet aż, swoją własną historię. Tym samym nie zmusza ani nie poucza odbiorcy, a mimo tego oddziałuje na niego, jest swoistym motywatorem, który zachęca nie tylko do myślenia, ale także do działania. Jestem tego doskonałym przykładem, ponieważ G. Rubin udało się zainspirować mnie do tego stopnia, że postanowiłam wprowadzić część jej pomysłów we własne życie. Zainteresowana tym tematem znalazłam też kilka rewelacyjnych stron i blogów o podobnej tematyce.

„Projekt szczęście” nie wymaga od czytelnika wielkiego skupienia. Zastosowany przez pisarkę język jest prosty, a opisane historie z życia autorki z pewnością okażą się dobrze znane dla większości ludzi. Nie będę ukrywać, że niektóre wymyślone przez tę amerykańską autorkę postanowienia mnie nie przekonały, a część rozdziałów, które mnie nie dotyczyły, bez większych wyrzutów ominęłam. Mimo tego wzięłam sobie większą część zawartych tu prawd życiowych do serca i zaczęłam wprowadzać je w życie.

Dzieło napisane przez Gretchen Rubin mogę polecić więc wszystkim zainteresowanym, a zwłaszcza tym, którzy znajdują się obecnie w tzw. „dole” i nie sądzą, że uda im się ponownie poczuć szczęśliwymi. Jest to możliwe, nawet jeśli zapał do zmian po lekturze „Projektu szczęście” będzie tymczasowy, to myślę, że i tak warto zapoznać się bliżej z tą pozycją.
Ocena: 5/6
Wydawnictwo: Nasza księgarnia
Liczba stron: 404
Data premiery: 07.04.2011r.

piątek, 16 sierpnia 2013

Przepiórki w płatkach róży, Laura Esquivel

 Każdy ma jakieś namiętności, a taką namiętnością dla Tity, głównej bohaterki powieści pt. „Przepiórki w płatkach róży”, jest przede wszystkim gotowanie. Urodzona w kuchni, traktowała to pomieszczenie ze szczególnym sentymentem, a za sprawą niemałego talentu kulinarnego tworzyła dania, dzięki którym mogła przekazywać innym swoje uczucia oraz emocje. Jej życie jednak nie było usłane różami. Ze względu na wieloletnią tradycję narzucona została jej rola dożywotniej opiekunki matki, a tym samym - zabroniono jej na ślub z ukochanym mężczyzną. Los ma jednak wobec nich trochę inne plany, zwłaszcza, że uczucie między tymi dwojga staje się, pomimo różnego rodzaju komplikacji, coraz silniejsze. 

 „Przepiórki w płatkach róży” zostały okrzyknięte przez wielu czytelników kwintesencją literatury kobiecej, aczkolwiek ja w tej powieści nie doszukałam się niczego wspaniałego. Lektura tworu Laury Esquivel męczyła mnie niemiłosiernie, a do trzech czy czterech ostatnich rozdziałów nazwałabym ją torturą w czystej postaci. Pierwsze strony nie były złe, były po prostu… mdłe. Kiedy historia zaczęła się rozwijać zaczęło robić się coraz gorzej, a moje ‘czytelnicze ja’ zostało całkowicie wyzbyte z jakichkolwiek uczuć. Po kilkudziesięciu stronach było mi już wszystko jedno, z utęsknieniem myślałam o zakończeniu historii i zamknięciu tej książki raz na zawsze.

 Historia sama w sobie była mało rzeczywista, nazwałabym ją nieudaną repliką baśni. Niektóre sceny oraz wydarzenia, które zostały przedstawione przez autorkę, wprawiały mnie w osłupienie. Zastanawiałam się, jak to możliwe, aby ktoś wymyślił coś takiego. Wielka miłość od pierwszego wejrzenia, prawie pozbawiająca tchu, doświadczanie fizycznej rozkoszy po zjedzeniu pewnego dania czy też zatrucie gości swoimi łzami – w „Przepiórkach w płatkach róży” wszystko okazało się być możliwe.

 Pióro, którym posłużyła się pisarka, nie przypadło mi szczególnie do gustu. Niektóre wyrażenia. przede wszystkim użyta składnia, sposób wysławiania się poszczególnych postaci, a nawet imiona głównych bohaterów wzbudzały we mnie jedynie irytację. Nie będę ukrywać, że z tego powodu z coraz większym niezadowoleniem kontynuowałam lekturę książki, która zebrała, z niezrozumiałych dla mnie powodów, tak dużą liczbę pozytywnych opinii. Być może jestem zbyt dużą realistką i podejście przez autorkę do kwestii miłości w taki sposób okazało się być tym przysłowiowym gwoździem do trumny.

 Każdy z rozdziałów powieści zaczynał się w podobny sposób, a więc zaprezentowaniem listy składników oraz pobieżnym sposobem przygotowania danej potrawy. Przedstawione dania wydawały się niezwykle apetyczne, ale także nieosiągalne, ponieważ nie spotkałam się dotąd z niektórymi ze składników. Wraz z wieloma kuchennymi opisami nadawały te elementy powieści wyjątkowy i apetyczny klimat, który mogę zaliczyć do nielicznych zalet "Przepiórki w płatkach róży", dołączając do tego oczywiście przepiękną okładkę książki.

  „Przepiórki w płatkach róży” jest powieścią faktycznie przeznaczoną dla kobiet, zwłaszcza tych, które wierzą w ogromną potęgę prawdziwej miłości. Powieść Laury Esquivel nie zrobiła na mnie pozytywnego wrażenia, jej lektura przez większość czasu mnie męczyła, a pomysł autorki na zakończenie tej historii odebrał mi mowę. Nie byłam pewna, czy „Przepiórki w płatkach róży” tak mnie wykończyły, ale faktem jest, że ostatnie strony przeczytałam trzy razy, próbując zrozumieć zakończenie. Czy polecam? Niestety nie. Na rynku wydawniczym można znaleźć o wiele lepsze i ciekawsze historie miłosne, które przynajmniej wciągają czytelnika i dostarczają mu sporą dawkę rozrywki.
Moja ocena: 2-/6
Wydawnictwo: Znak
Liczba stron: 238
Data premiery: 18.07.2013r.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Znak, za co serdecznie dziękuję!

poniedziałek, 12 sierpnia 2013

Lista marzeń, Lori Nelson Spielman

 ‘Lista marzeń’, nazywana czasem ‘Listą rzeczy, którą chce się zrobić przed śmiercią’, jest dość popularnym tworem. W końcu każdy człowiek ma jakieś życzenia i plany, których realizacja sprawiłaby mu ogromną radość. Ludzie niestety często zapominają o marzeniach, towarzyszących im przez większą część życia. Swoje postępowanie tłumaczą brakiem czasu, odpowiedniej sumy pieniędzy czy nawet nabytym w czasie dojrzewania realizmem.

 Podobne tłumaczenie przyjęła Brett Bohlinger, kobieta po trzydziestce, która dopiero co straciła ukochaną matkę. Przekonana o przejęciu po niej posady i otrzymaniu swojej części spadku nie przeczuwała, że jej rodzicielka przygotowała dla niej zupełnie inny scenariusz. Aby otrzymać testament będzie zmuszona wykonać wszystkie punkty z listy marzeń, którą przygotowała, jako mała dziewczynka. Na ich wypełnienie ma ograniczoną liczbę czasu, jeżeli nie zdąży – zostanie na bruku. Całe dotychczasowe życie Brett zostaje przewrócone do góry nogami, zwłaszcza, że niektóre zadania zdają się być w jej obecnej sytuacji nieosiągalne. 

 „Lista marzeń” to powieść, która z miejsca pochłania czytelnika na kilka godzin. Za jej sprawą odbiorca zapomina o własnych smutkach, skupia się na problemach i przeszkodach, na które główna bohaterka natyka się przez cały czas trwania lektury. Lori Nelsen Spielman umożliwiła odbiorcy obserwować stopniową przemianę kobiety, która do tej pory podporządkowywała się swojemu ambitnemu partnerowi i jego stylowi życia, bojąc się wprowadzenia jakichkolwiek zmian. Śmierć jej matki oraz plan, który ta dla niej przygotowała, pozwolił jej ponownie przypomnieć sobie o marzeniach, a przede wszystkim o części prawdziwej siebie.

 Lori Nelsen Spielman do napisania tej powieści posłużyła się prostym językiem, dzięki czemu lektura „Listy marzeń” jest tylko kwestią czasu. Wolna akcja pozwala czytelnikowi jak najdłużej delektować się lekturą, którą bez wahania nazwałabym iście magiczną. Każda z pojawiających się w „Liście marzeń” postaci jest wyjątkowo wyrazista, dzięki czemu odbiorca bez większych problemów może zapałać do nich pozytywnymi bądź negatywnymi uczuciami. Najbardziej fascynującą osobowością okazała się dla mnie jednak zmarła matka Bertt, kobieta o niezwykle silnej osobowości, której największym darem było przewidywanie możliwych zachowań i reakcji rodziny. Za sprawą planu, który przygotowała przed śmiercią, była w stanie naprowadzić swoją jedyną córkę na właściwe tory, odmienić jej życie, a co najważniejsze – pomóc jej odnaleźć szczęście i spełnienie w życiu.

 Pisarka przygotowała na czytelnika wiele niespodzianek, które niezwykle urozmaicały lekturę tej powieści. Wprowadzanie nowych wątków, odkrywanie rodzinnych tajemnic i sekretów okazało się strzałem w dziesiątkę. Za sprawą tych wszystkich elementów lektura „Listy marzeń” nie była niczym innym, jak zwykłą przyjemnością. Obecny w powieści wątek miłosny nie zaliczyłabym do najlepszych elementów, składających się na tę lekturę. Nie był on, co prawda, tak przewidujący, jak z początku myślałam, aczkolwiek stanowił miłe i niezobowiązujące urozmaicenie do przedstawionej historii.

 „Lista marzeń” to niezwykle optymistyczna powieść, pokazująca, że nigdy nie jest za późno na wprowadzenie zmian. Każdy, kto chce wzlecieć, jest zmuszony upaść, aby mieć możliwość odbicia się od dna. Czy polecam? Jak najbardziej! Debiut Lori Nelsen Spielman okazał się rewelacyjną pozycją, trafił też w moje ręce w dość trudnym dla mnie okresie. Pomógł mi inaczej spojrzeć na pewne kwestie, dlatego nie mogę zrobić niczego innego, jak „Listę marzeń” dopisać do wykazu moich ulubionych pozycji. Do sięgnięcia po tę powieść zachęcam więc każdego, a zwłaszcza tych, którzy szukają dobrego motywatora. Polecam!
Moja ocena: 6/6
Wydawnictwo: Rebis
Liczba stron: 413
Data premiery: 13.08.2013r.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Rebis, za co serdecznie dziękuję!

sobota, 10 sierpnia 2013

Panika, Graham Masterton

 Zbiorowe samobójstwo amerykańskich skautów wzbudziło spore poruszenie wśród opinii publicznej. Policja usilnie próbuje rozwiązać tę sprawę, jednak nic nie wskazuje na to, aby przebywające w lesie dzieci były członkami działającej sekty. Przyjaciel jednego ze zmarłych obozowiczów – Sparky przyjeżdża wraz ze swoim ojcem do miejsca, gdzie się to wszystko wydarzyło. Chory na zespół Aspergera chłopiec potrafi kreślić karty nieba i z ich pomocą przewidywać przyszłe wydarzenia. Za wszelką cenę stara się on poznać zagadkę śmierci kolegi, jednak z czasem okazuje się, że tragedia, do której doszło, jest bezpośrednio związana z historią jednego z jego przodków. Jakiego rodzaju moce kryją się w obozowisku Owasippe oraz w Puszczy Kampinoskiej, że każda przebywająca tam osoba wpada w taką panikę, że jedyną nadzieję widzi we własnej śmierci? 

 Graham Masterton napisał powieść, która porywa czytelnika od początku do końca. Jest to bez wątpienia zasługa prostego języka oraz odpowiedniej umiejętności manipulowania piórem, ale także fascynującej i nietuzinkowej historii, w której nie zabraknie wątków paranormalnych. To przede wszystkim ich obecność sprawiała, że w czasie lektury wielokrotnie pojawiały się na moim ciele ciarki, a na każdy niezidentyfikowany dźwięk mój puls coraz bardziej przyśpieszał. Chyba nic w tym dziwnego, w końcu te wszystkie trudne, wręcz niemożliwe do wyjaśnienia zjawiska, wzbudzają w ludziach największe obawy.

 Autor „Paniki” stopniowo przyśpieszał toczącą się akcję, a tym samym, w przemyślany sposób budował napięcie, które zaczęło kumulować się już od pierwszych stron powieści. Na drodze głównego bohatera – Jacka, właściciela restauracji, a zarazem ojca chorego chłopca, pojawiały się kolejne postacie, za sprawą których odbiorca otrzymywał informacje pomocne w odkryciu tajemnicy tego dziwnego zjawiska. Początkowo tworzyły one w głowach czytelnika jeszcze większy mętlik, jednak z czasem to się zmieniło i wszystkie elementy zaczęły, niczym ułożone kawałki puzzli, tworzyć spójną i logiczną całość.

 Muszę przyznać, że książkę napisaną przez tego brytyjskiego pisarza przeczytałam jednym tchem. Nie miałam również najmniejszych problemów z wyobrażeniem sobie opisywanych scen i wydarzeń. Niektóre opisy były wyjątkowo brutalne, poderżnięte gardła, ucięte kończyny czy rany postrzałowe, a mimo tego nie wzbudzały one we mnie takiego obrzydzenia, jak normalnie powinny. Autor nie skupiał się na ich pieczołowitym opisie, owszem przedstawił wygląd i sposób ułożenia martwych postaci, jednak nie rozwodził się na detalach, które mogłyby wzbudzać u odbiorcy jedynie mdłości.

 Domyślenie się dalszego rozwoju akcji oraz zakończenia tej historii jest praktycznie niemożliwe. Graham Masterton w przemyślany sposób dodaje kolejne urozmaicenia fabuły, które uniemożliwiają snucie teorii na temat możliwego rozwiązania zagadki szerzącej się paniki. Tak jak wszystkie elementy, składające się na tę pozycję, wydały mi się doskonale dopracowane, tak zakończenie bardzo mnie zawiodło. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, byłam pewna, że rozwiązanie zagadki zwali mnie z nóg, a tak się niestety nie stało. Pomijam już fakt, że moje przewidywania się nie sprawdziły, po zakończenie wydało mi się zbyt słabe, jak na poziom, który był utrzymywany od pierwszych rozdziałów.

 „Panika” to przykład dobrego horroru, który trzyma w napięciu i niepewności aż do odkrycia zagadki niepokojących czynów samobójczych. Po tym, lektura zaczyna tracić swój dotychczasowy urok, chociaż w dalszym ciągu potrzeba doczytania jest równie silna, jak na początku. Powieść napisaną przez Grahama Mastertona mogę polecić więc wszystkim, zarówno miłośnikom tego gatunku, jak i osobom, które rzadko kiedy sięgają po tego typu literaturę. Z pewnością się nie zawiodą.
Moja ocena: 5/6
Wydawnictwo: Rebis
Liczba stron: 313
Data premiery: 24.07.2013r.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Rebis, za co serdecznie dziękuję!

Blogger Template by Clairvo