Zieleń Szmaragdu, Kerstin Gier

Wydawnictwo: Literacki Egmont 

Liczba stron: 449

Data premiery: 23.02.2012r.

 W trylogiach na ogół bywa tak, że pierwszy tom jest najlepszy, a poziom każdego następnego spada w dół. Nie jest to oczywiście reguła, jednak najczęściej ta tendencja spadkowa ma miejsce, ku wielkiemu rozczarowaniu czytelników. W przypadku „Trylogii czasu” sytuacja przedstawia się odmiennie – z każdą kolejną częścią następował niewielki progres, dzięki czemu mogę teraz nazwać „Zieleń Szmaragdu” wartym uwagi dziełem.

 Gwendolyn dopiero co poznała plan hrabiego de Saint Germain, który zachęcił Gideona do rozkochania w sobie Rubinu. Załamana, przeżywa zawód miłosny, a pęknięte serce nie daje się tak łatwo posklejać. Uzbrojona w telefon komórkowy i paczki chusteczek rozpacza nad swym losem, jednak nie dane jest jej długo użalać się nad swoim położeniem. Obowiązki podróżnika w czasie czekają, a sieć intryg coraz bardziej się zacieśnia, zagrażając życiu ukochanego i jej samej.

 Pozycja napisana przez Kerstin Gier okazała się najlepsza, pod względem dopracowania, ze wszystkich części. Co prawda główna bohaterka w dalszym ciągu irytuje odbiorcę, a szczególnie na samym początku, kiedy jej głupota wydaje się podbijać szczyty. Pojawiająca się w jej wypowiedziach oschłość oraz cięte riposty skierowane do Gideona łagodzą tego typu odczucia, aczkolwiek nie niwelują ich. „Zieleń Szmaragdu” okazał się jeszcze bardziej wciągający niż pierwsza i druga część trylogii. W końcu na łamach stron zaczęło coś się dziać, szczególnie pod koniec książki. Autorka w umiejętny sposób budowała napięcie, potęgując tym samym ciekawość czytelnika, który nie mógł powstrzymać się od szybszego czytania.

 Powieść napisana przez tę niemiecką pisarkę jest łatwa w odbiorze, a przede wszystkim bardzo wciąga. Zanim się obejrzałam, a już przewracałam ostatnie strony, poznając tym samym zakończenie, które było łatwo się domyślić. Co prawda autorka próbowała zmylić czytelnika opisując nieprzewidziane zwroty akcji i zadziwiając w niektórych kwestiach odbiorcę. W pewnym momencie  „Zieleń Szmaragdu” stał się, jak dla mnie, zbyt przesłodzony. Nie będę podawać argumentów na poparcie tych słów, aby nie odebrać potencjalnemu czytelnikowi przyjemności z poznawania dalszych losów Gwen. Miłośniczki takich wątków miłosnych będą zachwycone, ponieważ pomiędzy stronami trzeciego tomu nie zabraknie łez, oskarżeń, zazdrości, złości i innych tego typu uczuć oraz zachowań.

 Podsumowując, „Zieleń Szmaragdu” nie jest rewelacyjną powieścią, ale z pewnością najlepszą spośród całej trylogii. W przeciwieństwie do poprzednich dwóch części akcja gwałtownie przyśpiesza, wciągając czytelnika jeszcze bardziej w przedstawiony świat, gdzie podróże w czasie mają miejsce. Zawarty w książce humor ułatwia odbiorcy wytrzymywanie obecności tak irytującej bohaterki, jaką jest Gwendolyn, chociaż po pewnym czasie powtarzający się klimat wypowiedzi pewnego demona stawał się męczący i zmuszał do omijania wzrokiem niektórych fragmentów jego wypowiedzi. Fani serii z pewnością będą zadowoleni, a przede wszystkim osoby, którym naprawdę przypadła do gustu ta seria. W każdym bądź razie, na mnie szału nie zrobiła, wręcz przeciwnie – jestem nią zawiedziona.

 Moja ocena: 3+/6