Pragnienie, Carrie Jones

Wydawnictwo: Bukowy Las

Data premiery: 10.11.2010r.

Liczba stron:  300

 

 Okładka „Pragnienia”, została stworzona w taki sposób, aby zaspokoić oczekiwania współczesnego czytelnika. Niby przyciąga wzrok, ale tak naprawdę, nie jest zachwycająca, biorąc pod uwagę szatę graficzną innych pozycji. Owszem, okładka nie jest ważna, ale bądźmy szczerzy – prawie każdy z nas przy wyborze książki, kieruje się na początku jej wyglądem zewnętrznym, jednak czy wnętrze tej pozycji również jest tak przeciętne i dostosowane do dzisiejszych trendów, jak okładka?

   „Pragnienie” opowiada o nastolatce - Zarze,  która posiada wiele lęków, a jednym ze sposobów, które stosuje na pozbycie się ich, jest wyliczanie fobii. Po śmierci swego ojczyma, Zara traci sens życia. Przerażona jej stanem matka, wysyła ją do Maine, gdzie mieszka przyszywana babcia bohaterki. W owym miasteczku, zaczynają ginąć młodzi chłopcy, a osoba związana z ich zniknięciem, nie pozostawia po sobie żadnych śladów, prócz złotego pyłku. Głównej bohaterce grozi wielkie niebezpieczeństwo, a tym samym dane jest jej zmierzyć się z własnymi lękami oraz z niebezpiecznym wrogiem, który zrobi wszystko, aby osiągnąć swój cel.  

  Z początku miałam opory przed czytaniem tej pozycji. Jej opis brzmiał zachęcająco, jednak od wielu dni w dalszym ciągu, tkwiłam na pierwszych stronach. Najbardziej obawiałam się, że w książce będzie miał miejsce tzw. trójkąt miłosny, zwłaszcza po tym, jak na horyzoncie pojawiła się dwójka przystojnych chłopaków, którzy –jak można się domyśleć- zaczęli starać się o względy Zary. Na szczęście nie była, to tradycyjna książka, mówiąca tylko i wyłącznie o miłości.

Carrie Jones stworzyła napiętą akcje oraz płynną i wyczerpującą narrację. Język autorki jest prosty, a tym samym łatwy w odbiorze, jednak skierowany przede wszystkim dla nastoletniego czytelnika. Książka sama w sobie jest bardzo przewidywalna. Praktycznie, na początku można było domyśleć się, kto, jaką będzie pełnił rolę w tej historii.

 Szczerze mówiąc zawiodłam się na tej pozycji, bo oczekiwałam czegoś lepszego, zważywszy na to, że serię rekomendował sam Stephen King, jednak czy można wierzyć jego opinii, skoro książka wypada przeciętnie na tle innych pozycji? Fabuła książki może i jest związana z istotami podobnymi do wróżek, a więc czymś nowym, jednak autorce nie udało się stworzyć rewelacyjnej pozycji. Co najważniejsze, miałam często wrażenie jakbym gdzieś już o tym czytała, a sama bohaterka została stworzona na obraz przeciętnej nastolatki, którą zaczyna się interesować, dwójka najfajniejszych chłopaków w szkole. 

 Książka nie wyróżnia się niczym szczególnym, więc mogę ją polecić jedynie osobom, które nie mają w chwili obecnej, żadnego lepszego zajęcia, jednak dzięki niej byłam w stanie przeżyć lekcję języka francuskiego, co jest dostatecznie dobrym dowodem na to, że jest w stanie zapewnić czytelnikowi porcję rozrywki.

 Moja ocena: 3/6