Błękit Szafiru, Kerstin Gier

Wydawnictwo: Literackie Egmont

Liczba stron: 364

Data premiery: 20.10.2011r.

 Gwendolyn posiada niezwykły dar – widzi duchy oraz demony. Jej nietypowe umiejętności sprowadzały na nią w dzieciństwie same kłopoty, brana za kłamczuchę oduczyła się rozmawiać z nimi w obecności żywych ludzi. Jednak to nie koniec, Gwen odziedziczyła gen podróży w czasie, który całkowicie skomplikował jej życie. Brana przez członków tajnego stowarzyszenia podróżników za szpiega na własną rękę stara się odkryć tajemnice, które są przed nią ukrywane. Na domiar złego, coraz bardziej zakochuje się w przystojnym Gideonie, który całkowicie ufa swojemu przodkowi - groźnemu hrabiemu de Saint Germain…

 Pierwszy tom serii napisanej przez Kerstin Gier pt. „Czerwień Rubinu” okazał się dla mnie wielkim rozczarowaniem, dlatego z dużym dystansem podeszłam do lektury drugiego tomu zatytułowanego „Błękit Szafiru”. Pełna wahania i niepewności rozpoczęłam lekturę, pomiędzy której stronami (znowu) za dużo się nie działo. Opisane wydarzenia, które rozegrały się w tej części, mogłabym bez problemu streścić w kilku zdaniach, ponieważ większa część lektury to zwykłe wypełniacze treści, zwiększające jedynie objętość książki.

 Język zastosowany przez Kerstin Gier jest prosty, a przede wszystkim lekki, dzięki czemu książkę czyta się bez większych trudności. Jej największą zaletą jest właśnie to, że pochłania się ją w zadziwiająco szybkim tempie, co sprawia, że jest idealną, choć zupełnie niezobowiązującą, odskocznią od rzeczywistości. Kolejną pozytywną cechą tej pozycji jest motyw tajemnicy, który intryguje czytelnika i niejako zmusza do dalszej lektury. Autorka bowiem nie pozwala odbiorcy od razu domyśleć się prawdy, jest on zmuszony powoli łączyć ze sobą odkryte elementy układanki aż zostaną ułożone we właściwą całość.

 To byłoby na tyle, jeżeli chodzi o pozytywne elementy składające się na tę powieść. Zarówno kreacja bohaterów, jak i świata przedstawionego w dalszym ciągu kuleje, co znacznie odbiera przyjemność z lektury. Pojawiające się w historii postacie są mało wyraziste, dlatego bardzo trudno wyobrazić sobie chociażby ich wygląd. W poprzedniej części główna bohaterka – Gwendolyn – wzbudzała we mnie jedynie irytację, jednak teraz negatywne uczucia względem jej osoby zelżały. Nie potrafię określić, czy jest to związane z tym, że przyzwyczaiłam się do tak nierozsądnej, żeby nie napisać głupiej, dziewczyny, czy to zasługa autorki, która w tej części przedstawiła ją w trochę lepszym świetle.

 W porównaniu do pierwszego tomu „Błękit Szafiru” jest trochę lepszy, bo mniej irytujący i nużący, jednak nie znaczy to, że nastąpiła jakaś kolosalna poprawa. Zmiana jest raczej subtelna i ku memu niezadowoleniu akcja w dalszym ciągu jest powolna, przez co opisana historia momentami nudzi czytelnika. „Trylogii czasu” z pewnością nie zaliczyłabym do bestsellerów wbrew informacji zamieszczonej na okładce tomu, jednak bez wątpienia twór tej niemieckiej pisarki przepełniony jest tajemnicą oraz intrygami, które zachęcają do kontynuowania lektury.   

Moja ocena: 3/6