Uciekinier, Stephen King

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 335

Data premiery: 3. 04. 2010r.

 Stephen King jest chyba jednym z najbardziej popularnych współcześnie pisarzy. Nie znam nikogo, kto by o nim choć nie słyszał. Urzeczona niesamowitym filmem, który powstał na podstawie równie sławnej książki, zatytułowanym „Zielona mila”, postanowiłam sięgnąć po jedną z jego powieści. Mój wybór padł na „Uciekiniera”. Powód mojej decyzji jest prosty – chciałam przekonać się, czy autorka „Igrzysk Śmierci”, Suzanne Collins, faktycznie oparła fabułę swojego utworu na czyimś pomyśle.

 Przyszłość. W związku z dużym zanieczyszczeniem, umieralność ludzi jest bardzo wysoka. Aby odciągnąć ludzi od okrutnej rzeczywistości, Rząd stworzył nowy rodzaj rozrywki – gry, w których o przeżycie i pieniądze walczą prawdziwi ludzie. Główny bohater – Ben Richards – to niezwykle inteligentna mężczyzna, który nie bawi się w gierki słowne, mówi to, co mu ślina na język przyniesie. W trosce o swoją ciężko chorą osiemnastomiesięczną córeczkę postanawia wziąć udział w jednej z gier. Nie chce, aby żona była zmuszana sprzedawać swoje ciało w zamian za odrobinę pieniędzy na potrzebne leki. Po przejściu masy testów, udaje mu się zakwalifikować do „Uciekiniera” – najpopularniejszej i najgorszej ze wszystkich gier. Ben staje się zwierzyną. W pogoń za nim rusza wyszkolony oddział, którego zadaniem jest zlikwidowanie Richardsa w jak najbardziej spektakularny sposób – rozrywka ludzi, zwłaszcza tych bogatych, jest najważniejsza.

 Muszę przyznać, że trochę się zawiodłam. Czytając i słysząc pochlebne opinie na temat tego, jakże sławnego pisarza, byłam pewna, że będę obcowała z rewelacyjnym dziełem. Tak się nie stało. Język zastosowany przez autora jest w gruncie rzeczy prosty, nie zostały nawet wykorzystane żadne zabiegi językowe, które miałyby go uatrakcyjnić. Z początku bardzo irytująca była dla mnie osobowość głównego bohatera oraz kompozycja rozdziałów. Wszystkie rozpoczynają się podobnie, różnią się tylko w liczby, mające przypominać odliczanie.

 Nie rozumiem, dlaczego autor napisał tę historię w taki sposób, jednak sam fakt, że jest ona niesamowicie ciekawa i wciągająca, sprawia, że nie ma to już większego znaczenia. Stephen King idealnie oddał atmosferę okropnego i zanieczyszczonego świata. Poruszył przy tym wiele realnych problemów, które dotykają ludzkość w dzisiejszych czasach – fałszywość ludzi, pazerność, manipulowanie obywatelami przy pomocy mediów itp. Lektura tej pozycji z pewnością skłania do wielu refleksji, bo czy nas, a może następne pokolenia, czeka taka przyszłość?

 Obecnie na rynku czytelniczym panuje moda na antyutopie. Większość wydawanych książek jest bardzo do siebie podobna, wręcz identyczna. „Uciekinier” nie wpisuje się w współczesne schematy. Być może jest to związane z tym, że został napisany pod koniec lat ’90. Autor ukazał mroczny i brutalny świat, czytelnik nie znajdzie w tej historii wątku miłosnego trójkąta, tak typowego dla dzisiejszych „dzieł”. Zakończenie raczej nie wzbudzi zachwytu u odbiorców, zwłaszcza wśród żeńskiej części społeczeństwa. Co to, to nie. Stephen King nie cacka się z czytelnikiem.

 „Uciekinier” jest interesującą powieścią, która jednak ma jedną znaczącą wadę – akcja może i momentami nabiera tempa, aczkolwiek czytelnik ma okazję obserwować jedynie ucieczkę głównego bohatera. Ukrywanie się w coraz to nowych miejscach staje się po pewnym czasie mało interesujące. Denerwujący może być też dla niektórych fakt, że w książce znajduje się wiele niedopowiedzeń. Odbiorca nie wie, co stało się z poznanymi wcześniej bohaterami, pozostaje mu jedynie domyślać się ich dalszych losów.

 Moja ocena: 4+/6

Recenzja zamieszczona również na portalu Upadli.pl