Syrena, Tricia Rayburn

Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie

Liczba stron: 359

Data premiery: 5.05.2011r.

 Vanessa z pewnością nigdy nie zdoła usunąć z pamięci wydarzeń, które miały miejsce w tegoroczne wakacje. Kto bowiem zapomniałby o czasie, w którym stracił najważniejszą dla siebie osobę?

 Gdy siostra głównej bohaterki zeskakuje z klifu wprost w mroczne głębiny oceanu, Vanessa traci nie tylko najlepszą przyjaciółkę, ale również niezawodnego pomocnika, który nie raz ratował ją z opresji, pocieszał i zawsze służył pomocą. W momencie, gdy jej popularna i lubiana siostra odchodzi ze świata żywych, w miasteczku, w którym doszło do tego strasznego wydarzenia, masowo zaczynają ginąć mężczyźni. Po pewnym czasie ich zwłoki zostają wyławiane z wody, a na ich twarzach zawsze gości ten sam uśmiech. Z pewnością nie można nazwać tego przypadkiem, dlatego zdruzgotana dziewczyna za wszelką cenę stara się odkryć prawdę u boku swego przyjaciela. Jeszcze nie wie, że wynik przeprowadzonego śledztwa przewróci jej świat do góry nogami… 

 Główna bohaterka otrzymała dodatkowo od autorki zdolność słyszenia głosu swojej zmarłej siostry, dlatego już początkowa lektura wydawała się mi tajemnicza i fascynująca. Przyznam się, że zaczynając poznawać tę pozycję, z niecierpliwością wypatrywałam pochyłych liter, świadczących o obecności Justine. Nie było ich może zbyt wiele, ale jej wypowiedzi wzbudzały we mnie ciekawość i oczekiwanie. Szkoda, że od połowy książki Tricia Rayburn odsłania przed czytelnikiem prawie wszystkie karty i właśnie od tego momentu, zakończenie całej historii staje się przewidywalne i oczywiste. Mimo, że z każdym następnym rozdziałem, pojawiają się kolejne elementy układanki, dzięki którym wydarzenia, rozgrywające się w przeszłości stają się dla odbiorcy o wiele bardziej klarowne, to jednak wyjawienie zakończenia jest poważnym mankamentem, odpowiadającym za późniejszy odbiór lektury.

 „Syrena” jest powieścią, będącą w stanie zainteresować głównie fanów paranormali typu „Zmierzch”, gdzie wątek miłosny przeplata się z akcją. Napisany przez Tricie Rayburn thriller potrafi na długie godziny wciągnąć czytelnika, dlatego czasu poświęconego na poznawanie tej powieści z pewnością nie można nazwać czasem straconym. Największą zaletą „Syreny” jest właśnie wplecenie w subtelny sposób rodzącego się uczucia pomiędzy główną bohaterką a jej przyjacielem z dzieciństwa w całą historię oraz śledztwo, w którym również ma możliwość brać udział potencjalny czytelnik. Autorka doskonale wyważyła wszystkie elementy, dlatego przedstawiona miłość dwójki młodych nie męczy odbiorcę, który do ostatniej strony nie wie, jak dalej potoczą się ich losy.

 Akcji w owej powieści nie można zaliczyć do najszybszych, ponieważ dopiero na koniec nieznacznie przyśpiesza. Mimo braku szybkiego tempa, lektura „Syreny” była przyjemną odskocznią od rzeczywistości, jednak nic poza tym. Nie zdołała wzbudzić we mnie większych emocji, ot idealna książka na długie i nudne wieczory, w czasie których nie wiemy, co mamy ze sobą począć. Poprawnie wykreowani bohaterowie również nie zrobili na mnie większego wrażenia, ponieważ ich los był mi tak naprawdę obojętny. Nie udało mi się żadnej z postaci obdarzyć większym uczuciem, dlatego zastąpienie pamięci innym tytułem nie było trudne.

 „Syrena” jest przeciętnym thrillerem, który w żaden sposób nie mrozi krwi w żyłach i nie sprawia, że odbiorca nie może uwolnić się spod jego wpływu. Nie jest to idealne rozwiązanie dla wymagających czytelników, ponieważ po jej przeczytaniu poczują jedynie rozczarowanie. Z tego też powodu, polecić mogę ją jedynie osobom, które mają trochę wolnego czasu i chęci na rozwiązanie zagadki umierających mężczyzn i korzeni głównej bohaterki – Vanessy.

Moja ocena: 3/6