Więzień Labiryntu, James Dasgner

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Liczba stron: 421

Data premiery:

 Zastanawialiście się kiedyś, jakie to uczucie obudzić się w nieznanym miejscu, wśród obcych ludzi z całkowitą pustką w głowie? Właśnie to przytrafiło się Thomasowi, który – jakby nie patrzeć – rozpoczął swoją egzystencję w windzie, w której się obudził. Jedyną rzeczą, którą pamięta jest swoje imię, jednak wszystko inne jest mu obce. Główny bohater znalazł się w miejscu zamieszkałym przez nastoletnich chłopców. Z czasem udaje mu się poznać niektóre tajemnice miejsca, znajdującego się wewnątrz labiryntu. Pomiędzy korytarzami przemykają mordercze stwory, czekające na okazję pożarcia chłopca, który wyjdzie z bezpiecznej Strefy.

 Jej mieszkańcy starają się prowadzić normalny tryb życia. Każdy z nich ma przydzieloną funkcję, czy to przy uprawie roślin, zażynaniu bydła. Najbardziej pożądanym przez Thomasa zajęciem jest zostanie Zwiadowcą – osobą, która jest na tyle odważna, lub na tyle szalona, aby wyjść poza obręb Strefy i poszukiwać wyjścia. Pozorny spokój mieszkańców zostaje zakłócony, ponieważ dzień po przybyciu nowego świeżaka, w szybie windy znajduje się dziewczyna z tajemniczą informacją. Już wkrótce zaczynają dziać się rzeczy, które motywują wszystkich do działania. Pora odnaleźć wyjście, zanim będzie za późno…

 Klimat książki jest tak samo tajemniczy jak niesamowita oprawa graficzna tej pozycji. Pomysł na historię tego typu jest z pewnością innowacyjny i bardzo ciekawy, daje czytelnikowi odetchnąć od nudnych i powtarzających się schematów, z których coraz częściej korzystają pisarze. Język autora jest prosty, dlatego zapoznanie się z tym tomem jest jedynie kwestią czasu. Czytelnik zostaje wciągnięty w opisaną historię praktycznie od pierwszej strony. Myślę, że to z powodu tak wielu niedopowiedzeń i sekretów poświęciłam część nocy na jej przeczytanie, całkowicie ignorując szkolne obowiązki.

 Każdy z bohaterów został bardzo starannie wykreowany, dlatego nie spotkamy tu dwóch takich samych postaci. Thomas okazał się typowym przykładem motywu od zera do bohatera, który nie potrafi zaskoczyć czytelnika. Irytujący okazał się dla mnie fakt, że nasz główny bohater stał się nagle tak pewny siebie. Nie sądzę, aby osoba, która nie zna swojej przeszłości, pojawia się w obcym i niebezpiecznym miejscu mogła być aż tak spokojna. Jego kusząca potrzeba stania się Zwiadowcą jest bardzo dziwna i tajemnicza zarazem, ale właśnie o to chodzi.

 Główną cechą „Więźnia Labiryntu” jest wszechobecna tajemniczość, która wprowadza czytelnika w niesamowity nastrój. Odbiorca nie wie, co może się zaraz wydarzyć, nie potrafi przejrzeć planów autora i to jest jak dla mnie najlepszy element tej pozycji. Każdy kolejny dzień spędzony w tym miejscu jest jedną wielką niewiadomą. Akcja utworu jest bardzo zróżnicowana. Z początku wolna i spokojna przyśpiesza, aby za chwilę znowu zwolnić.

 James Dashner wprowadził czytelnika w fascynujący, choć niebezpieczny świat. Dzięki postaci głównego bohatera mamy okazję poznać Strefę oraz zwiedzić tajemniczy Labirynt. Opis tego drugiego miejsca pozostawia pewien niedosyt, ponieważ nie został opisany tak dokładnie, jak na początku podejrzewałam. Nie zdołałam poznać jego wszystkich tajemnic. 

 Szczerze mówiąc, zawiodłam się, ponieważ za bardzo polegałam na wystawionych wcześniej notach. Nie mogę się również zgodzić z napisem na górnej części okładki, mówiącym o tym, że jest to najlepsza trylogia od czasu „Igrzysk Śmierci”, ponieważ tak nie jest. Od tamtego czasu powstało wiele interesujących książek i serii.

 Autor zakończył pierwszy tom w bardzo nieprzewidziany sposób. Całkowicie odwrócił akcję, sprawiając, że czytelnik chciałby jak najszybciej zapoznać się z dalszą historią. Premiera drugiej części została zapowiedziana na marzec, aczkolwiek datę premiery przesunięto z nieznanych mi powodów, dlatego nie wiem w ciągu ilu „Próby Ognia” pojawią się na rynku czytelniczym. Mimo wszystko „Więźnia labiryntu” mogę polecić każdej osobie, lubiącej literaturę tego typu gatunku, aczkolwiek ostrzegam, że jej lektura może niektórych porządnie rozczarować.

Moja ocena: 5-/6