Numery. Czas uciekać, Rachel Ward

Wydawnictwo: Wilga

Liczba stron: 317

Data premiery: 24.09.2009r.

 Perspektywa śmierci paraliżuje i wzbudza wszechogarniający strach. Aby poradzić sobie z tym uczuciem, ludzie zajmują się innymi sprawami, wypełniają wolny czas rozmaitymi czynnościami, zdają się zapominać, że z każdą kolejną minutą zbliżają się do nieuchronnego końca. Jak wyglądałoby ich życie, gdyby znali datę swojej śmierci? Czy za wszelką cenę spróbowaliby zmienić przyszłość? A może wpadliby w przerażenie i histerię? 

 Piętnastoletnia Jem od dziecka widzi numery ludzi, ale to bolesne doświadczenia pozwalają odkryć jej ich tajemniczy sens. Nasza bohaterka zna datę śmierci każdego napotkanego człowieka. Trudne dzieciństwo i skomplikowana sytuacja życiowa łączy jej losy z Pająkiem – czarnoskórym chłopakiem, który z czasem staje się dla niej kimś bliskim. Wspólnie uciekają z miasta. Chcą zacząć wszystko od nowa, jednak po piętach depcze im policja, podejrzewająca, że mają coś wspólnego z zamachem terrorystycznym oraz banda niebezpiecznych gości, którzy chcą odzyskać skradzione pieniądze. 

 Opisywaną historię czytelnik ma okazję poznać z punktu widzenia głównej postaci - Jem. Zarówno jej przeszłość, jak i myśli, przemyślenia nie są dla niego tajemnicą, w przeciwieństwie do skomplikowanego charakteru, który jest skutkiem takiego, a nie innego życia.  Postać Jem jest bardzo tajemnicza, nie jest łatwo odkryć jej następny krok. Swoją nieprzewidywalnością oraz sporym bagażem doświadczeń zdobywa sympatię czytelnika, który do końca trzyma kciuki za tę samotną i nierozumianą dziewczynę. Jednak to jej historia oraz obecne wydarzenia wzbudzają w odbiorcy najwięcej emocji, począwszy od smutku i ekscytacji, a kończąc na współczuciu, czy żalu. 

 „Numery” jest typową powieścią dla młodzieży. Prosty sposób przedstawienia opisanej historii oraz wciągająca treść pozwala całkowicie zatopić się w jej lekturze. Akcja jest swoistą sinusoidą – przez pewien czas spokojna, znienacka przyśpiesza, aby znów zwolnić. Nie oznacza to jednak, że jest pozbawiona wad. Przez całą lekturę miałam wrażenie, jakby oprócz głównej bohaterki nie istniał nikt inny. Wszystkie pojawiające się postacie były jakby płaskie i mało wyraziste, pełniły jedynie rolę tła. Nawet Pająk, tak istotny przedstawiciel płci męskiej.

 Rachel Ward miała nietypowy pomysł na fabułę. Wykorzystanie liczb oraz postaci dziewczyny z problemami było strzałem w dziesiątkę. Autorka zdołała przelać na papier obraz tej ciemniejszej strony miasta, której daleko do ideału; niebezpieczne dzielnice, błąkające się samotnie dzieci, którymi nie ma się kto zająć. Pomimo takich warunków znajduje się tu miejsce na uczucia takie jak: miłość czy przyjaźń.  Więź łącząca Jem i Pająka z czasem zaczyna przeistaczać się w coś więcej, coś, co ma wielką siłę. Nikt z nich nie jest idealny, każdy wiele przeszedł i właśnie to jest w tym wszystkim najlepsze. Czytelnik nie znajdzie w „Numerach” mało realnego wątku miłosnego, tak powszechnie opisywanego w dzisiejszych czasach i może właśnie takie rozwiązanie jest najlepsze? Nie miesza odbiorcy w głowach, kreując nierealny obraz życiowego partnera czy partnerki, a pokazuje jedynie szarą rzeczywistość, które również potrafi być piękna.

Moja ocena: 4/6