Kobieta na Zanzibarze, Dorota Katende

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 286

Data premiery: 6.08.2011r.

 „Dom na Zanzibarze” jest prawdziwą historią kobiety, która postanowiła przełamać swój lęk przed nieznanym i za sprawą wewnętrznego pragnienia wyjechała do Afryki, zostawiając swoje dzieci w rodzinnym mieście. Oczarowana Ciemnym Lądem, Dorota zapomina o wszelkich problemach w życiu osobistym i ponownie wyrusza w podróż, gdzie u boku wojownika z plemienia Suburu dociera do miejsc, w których nigdy nie był żaden turysta. Widzi miejsca niedostępne dla innych osób, jednak w momencie, gdy trafia na Zanzibar wie, że odnalazła swój własny raj.

 Powieść napisana przez Dorotę Katende jest kolejną książką opowiadającą o kobiecie, która pokonała wszystkie przeciwności losu i oprócz szczęścia, znalazła także miłość. Tego typu historii na rynku czytelniczym jest naprawdę wiele, jednak czy jest coś, co odróżnia tę pozycję od innych? Wydaje mi się, że nic szczególnego, nie licząc bólu oczu, co jest zasługą bardzo małej czcionki. Nigdy nie miałam problemów ze wzrokiem, jednak w tym wydaniu literki są tak małe, że większości osobom czytanie może sprawiać problem i to poważny.

 „Dom na Zanzibarze” jest wydany w formie pamiętnika, w którym znajdziemy fragmenty dziennika Doroty. Były one takie… pozbawione emocji. Nie umiem tego określić, jednak gdybym to ja zwiedziła wymarzony kraj, szalałabym ze szczęścia. Miłe dla oka rysunki przy każdym rozpoczynającym się rozdziale są czymś fantastycznym, dodają niesamowitego uroku całej pozycji. Jeżeli jednak chodzi o wrażenia z lektury, to nie są one pozytywne. Powieść w żaden sposób nie zdołała mnie porwać. Czytanie tej książki nie wzbudziło we mnie większych emocji, a los głównej bohaterki, a zarazem autorki tego tytułu, był mi w gruncie rzeczy obojętny, ponieważ w żaden sposób nie zdołałam nawiązać z nią kontaktu emocjonalnego.

 Dorocie Katende nie udało się mnie porwać i oczarować. Lektura momentami wlokła się niemiłosiernie i jedyny rozdział, który mnie naprawdę zaciekawił, opowiadał o jej życiu prywatnym. Historia nieszczęśliwych małżeństw wzbudzała we mnie uczucia takie jak współczucie a nawet złość, skierowaną na przedstawicieli płci męskiej, chociaż nie pochwalam jej zachowania. Przyjemność przyjemnością, jednak żeby zostawiać swoje własne dzieci, żeby móc wybrać się na safari? Dla mnie jest to coś niewyobrażalnego, bo przecież dobra matka tak nie postępuje.

 „Dom na Zanzibarze” nie jest lekturą, która przypadła mi do gustu. Jest przeciętną pozycją, która w żadnej sposób nie jest w stanie powalić czytelnika na kolana. Jej największą zaletą są dokładne opisy przyrody i miejsc, które odwiedziła autorka. Dzięki nim, czytelnik ma okazję ujrzeć oczami wyobraźni te same niesamowite miejsce, które całkowicie oczarowały Dorotę Katende. Kolejną zaletą tej powieści jest fakt, że została w książce przedstawiona osobowość ludzi z zupełnie innego świata. Opis początkowych trudności białej kobiety na Zanzibarze sprawia, że ta historia staje się jeszcze bardziej prawdziwa.

 Mam świadomość tego, że Dorota Katende podzieliła się z zupełnie obcymi ludźmi swoją historią, jednak jej sposób przekazania nie trafił w mój gust. Pod koniec lektury miałam wrażenie jakbym czytała coś w rodzaju broszury czy reklamy, zachęcającej do odwiedzenia Zanzibaru. Tego typu zabieg nie zadziałał na mnie, dlatego nie wiem, komu mogłabym polecić „Dom na Zanzibarze”. Przede wszystkim osobom, które lubią poznawać tego typu historie, jednak ostrzegam, że książka szału nie robi, przynajmniej na mnie.

Moja ocena: 2+/6

Książkę otrzymałam od wydawnictwa Otwarte, za co serdecznie dziękuję!