Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 396

Data premiery: 08.09.2011r.

 Garet na pierwszy rzut oka jest zwykłą dziewczyną, której ojciec zaciągnął olbrzymie długi na kilka milionów dolarów. Pewnego dnia, po niezbyt udanej rozmowie z prawnikiem, otrzymuje od tajemniczego właściciela antykwariatu zadnie – ma otworzyć srebną puszkę. W momencie, gdy wieko zostaje odchylone, nic już nie będzie takie same.  Puszka Pandory została otwarta i całe zło świata wyszło na zewnątrz, siejąc strach i grozę, pośród niczego niespodziewających się mieszkańcach miasta. Garet przy pomocy niezwykłych istot będzie starała się odnaleźć skradzioną puszkę przed upływem siedmiu dni. Czy zdąży na czas i zdoła ochronić ludzi oraz magiczne istoty przed zagładą?

 Historię poznajemy z punktu widzenia głównej bohaterki, pełniącej rolę narratora tej powieści. Prócz sławnego wątku mitologicznego pod postacią Puszki Pandory, czytelnik zostanie zapoznany z niezwykłymi istotami znanymi z legend i książek np. „Snu Nocy Letniej” Szekspira. Jednak los głównej bohaterki połączy się przede wszystkim z czterystuletnim wampirem, który nie wydaje się odpowiednim partnerem dla niej, zważywszy na fakt, że był ukochanym jej prababki. Wątek miłosny nie jest tak naprawdę najważniejszy w tym utworze. Pełni jedynie rolę urozmaicenia przygód głównej bohaterki i z pewnością nie usatysfakcjonuje osób czekających na wielką historię miłosną.

 Język zastosowany przez Lee Carroll jest prosty i łatwy w odbiorze, dzięki czemu pozycję czyta się bez większych problemów, jednak nie mogę powiedzieć, że opisywana historia wciągnęła mnie na długie godziny i wzbudziła we mnie jakiekolwiek emocje. Nie udało mi się nawet utworzyć więzi z główną bohaterką czy innymi postaciami; byli mi całkowicie obojętni. Postać Garet jest typowym przykładem motywu „od zera do bohatera”. Przy pomocy magicznych istot, z niczego nie świadomej dziewczyny, powoli staje się posiadającą moce strażnicą, która jako jedyna jest w stanie uchronić świat przed nadejściem prawdziwego chaosu.  

 „Królestwo czarnego łabędzia” jest pierwszym tomem serii, która na razie, niczym specjalnym nie zachwyca, jednak patrząc na tak piękną szatę graficzną, przepięknie ozdobione rozdziały, czuję ogromny żal, że nie otrzymałam zapierającego dech w piersiach dzieła, a jedynie lekką, niezobowiązującą lekturę, która nie pozostawiła żadnego śladu w moim sercu. Zatem, komu mogę ją polecić? Przede wszystkim osobom, którym  nie przeszkadzają przeciętne historie, jednak, czy właśnie to chcemy otrzymać wydając nie małą sumę pieniędzy na taką pozycje? 

Moja ocena: 3/6


Książkę otrzymałam od wydawnictwa Prószyński i S-ka, za co serdecznie dziękuję!

Wydawnictwo: Świat Książki

Liczba stron: 266

Data premiery: 13.07.2011r.

 Młode matki nie mają łatwego życia. Zamiast chodzić na imprezy, spotykać się ze znajomymi i kształcić się, są zmuszone opiekować się swoim dzieckiem, zrodzonym najczęściej w wyniku wpadki. Niestety, przez swoją bezmyślność trzeba płacić, a co za tym idzie: liczyć się z negatywną opinią innych osób i widocznym blaskiem zawodu w oczach rodziców, a zwłaszcza matek, które chcą dla swojej „małej” córeczki wszystkiego co najlepsze, a dziecko z pewnością nie idzie z tym w parze.

  Główną bohaterką jest Susan – matka samotnie wychowująca nastoletnią córkę, która spodziewa się dziecka. Historia lubi się powtarzać. Kiedyś, to właśnie ona w tym samym wieku zaszła w ciążę, jednak teraz wygląda to zupełnie inaczej. Oprócz jej córki, jeszcze dwie dziewczyny z tego samego miasteczka zostaną matkami. Przypadek? Dlaczego przyjaciółki postanowiły w tym samym czasie zajść w ciążę i co gorsze, wychowywać swoje pociechy bez ingerencji partnerów? Ich życie nie będzie już takie same. Ludzie uwielbiają gadać. Wkrótce pojawiają się pierwsze kąśliwe uwagi skierowane zarówno do przyszłych matek jak i rodziców dziewczyn, a zwłaszcza do Susan, dyrektorki szkoły. 

 Barbara Delinsky porusza bardzo kontrowersyjny temat i przedstawia sprawę nastoletnich matek z różnych punktów widzenia, ale głównie z perspektywy przyszłej babci, która – jak można było się spodziewać – zaczyna obwiniać siebie za zaistniałą sytuację. Oprócz tego, czytelnik znajdzie tutaj opis sposobu widzenia tej sprawy samej nastoletniej matki, która musi liczyć się z konsekwencjami popełnionych przez siebie czynów. Język zastosowany przez autorkę jest prosty, a tym samym łatwo przyswajalny, dzięki czemu czytanie tej pozycji nie sprawia czytelnikowi żadnych problemów. Powieść obudziła we mnie wiele emocji i często w czasie lektury zastanawiałam się, jak ja bym postąpiła na miejscu Susan. Czy wyparłabym się własnej córki, która powtórzyła mój błąd z przeszłości czy wręcz przeciwnie, wspierałabym ją i pomagała w tych ciężkich chwilach?

 Najlepiej według mnie, zostało przedstawione stanowisko obcych ludzi, które oczywiście miały najwięcej do powiedzenia w tej sprawie. Nie obyło się bez wytykania palcami, zarzucania błędów wychowawczych głównej bohaterce, wyśmiewania i ranienia młodych matek, które zachowały się w ten a nie inny sposób. Takie sytuacje denerwowały mnie najbardziej, jednak takie jest życie i właśnie tak reagują inne, nieznane osoby – obgadują i wyśmiewają, sprawiając jedynie ból.

 Powieść napisana przez Barbarę Delinsky jest z pewnością pozycją wartą uwagi. Wywołuje ona w czytelniku przeróżne uczucia oraz szereg pytań, które przez cały czas towarzyszą czytelnikowi. Jeżeli więc chcesz sięgnąć po lekką, a zarazem wartościową lekturę, która zapadnie Ci w pamięci na długi czas, to jest to książka, po którą możesz bez wahania sięgnąć.

Moja ocena: 5/6

E-book'a otrzymałam dzięki uprzejmości platformy woblink.com.

   

Wydawnictwo: Znak literanova

Data premiery: 22.09.2011r.

Liczba stron: 269

 Czy zastanawialiście się kiedyś, jak to jest w jeden dzień stracić wszystko i być zmuszanym każdego dnia znosić widok pałętających się obcych osób, które zagarnęły w swoje łapska Twój kraj, Twoje miasto, Twój dom, Twoje życie? Jak to jest z normalnie funkcjonującej osoby, stać się jeńcem, niewolnikiem, który przez jeden nieprzemyślany ruch może narazić siebie i swoich bliskich na ogromne niebezpieczeństwo? Nie? Ja też nie, jednak to się zmieniło odkąd w moje ręce trafiła niesamowicie realna i zapierająca dech w piersiach seria „Jutro” napisana przez Johna Marsdena.

 Od czasu inwazji na Wirrawee minęło już prawie pół roku. Rząd nie podjął żadnych kroków, które pozwoliłyby na odzyskanie przejętego państwa, przez co najeźdźcy definitywnie zadomowili się na opanowanym terenie, traktując jego mieszkańców jak niewolników; karząc im wykonywać brudną robotę i patrzeć jak ich domy stają się powoli własnością zupełnie obcych ludzi, których nie interesuje co się stało byłym właścicielom, i w jakich warunkach przyszło im teraz żyć. Do jednych z nielicznych wolnych osób należy grupa przyjaciół, w skład której wchodzi: Ellie, Robyn, Fi i Homer. Bohaterowie zostają wyrwani z otępienia po tragicznej śmierci swojego kompana, w momencie, gdy na horyzoncie pojawia się Kevin. Powoli opracowują plan, który pozwoli im uwolnić przyjaciela z rąk wroga i pomoże ponownie dołączyć do ich zbuntowanej grupy, której głównym celem jest utrudnianie życia okupantom.

 John Marsden jest prawdziwym mistrzem, który potrafi zainteresować czytelnika od pierwszej strony. Jego powieściom niczego nie brakuje. Są idealne, a zarazem tak prawdziwe, że często miałam wrażenie, jakby opisana w książce historia działa się na prawdę, a ja byłam jej częścią i wspólnie z Ellie oraz pozostałymi bohaterami wędrowałam po zawładniętych ziemiach, ukrywałam się przed żołnierzami, i walczyłam o swoje dziedzictwo, swoją rodzinę, sprawiając nie lada problemy wrogom. Czytanie tej książki było niesamowitą przygodą, której towarzyszyło mnóstwo emocji, takich jak: żal, złość oraz współczucie, pomieszane z poczuciem winy, wynikającym z nie do końca odpowiednimi myślami. 

 Oprócz lekkiego i łatwo przyswajalnego języka, jaki zastosował autor, ogromnym plusem jest przedstawienie bohaterów, którzy zmienili się nie do poznania od pierwszej części. Z naiwnych nastolatków, których problemy dotyczyły głównie szkoły, rodziców czy nieodwzajemnionej miłości, przemienili się w odpowiedzialne osoby, dla których każdy dzień jest walką, walką o przetrwanie. Pozostawiło to głęboki ślad w ich psychice, przez co chyba już nigdy już nie będą tacy sami. Bo czy można wrócić do dawnego życia po doświadczeniu takiej krzywdy, ujrzeniu tylu cierpienia i kilkakrotnym zabiciu drugiego człowieka?

 Akcja jest tak samo szybka i nieprzewidywalna jak w poprzednich częściach, a nagłe zwroty akcji dodają niesamowitego uroku tej pozycji. Narrację w dalszym ciągu prowadzi główna bohaterka, Ellie, dzięki czemu czytelnik jest świadkiem zmian, jakie dokonują się w bohaterach, o czym wspominałam w poprzednim akapicie. W powieści nie zabraknie też opisu brutalnych scen, które w czasie wojny są na porządku dzielnym, jednak wiele razy było to dla mnie - osoby, która nie doświadczyła czegoś takiego - ogromnym szokiem. 

 „Jutro 3. W objęciach chłodu” jest już trzecią książką serii liczącej siedem części, która - o dziwo - nie straciła nic ze swojego uroku. Nadal jest tak samo wciągająca i szokująca zarazem, dzięki czemu wydaje się idealną pozycją dla każdego, nawet najbardziej wymagającego czytelnika. Przy tym dziele nie sposób się nudzić, dlatego jeżeli chcesz poznać historię inną niż wszystkie, która zapewni Ci rozrywkę na kilka godzin i pozostawi w Twoim sercu widoczny ślad, to jest to idealna książka dla Ciebie!

Moja ocena: 6/6

Książkę otrzymałam od wydawnictwa Znak literanova, za co serdecznie dziękuję!

Wydawnictwo: Otwarte

Data premiery: 16.06.2011r.

Liczba stron: 320

 Sophie z pewnością nie można nazwać normalną nastolatką. Nie jest nawet wiedźmą. Jest demonem, istotą z tak potężną mocą, przez co budzi zarówno szacunek, jaki i strach. Razem z ojcem oraz dwójką swoich przyjaciół opuszcza Hex Hall i wyjeżdża do Londynu, gdzie ma spędzić letnie wakacje z dala od kłopotów i problemów, które przyciąga niczym magnes. Niestety, nie będzie to łatwe, ponieważ gdzieś niedaleko znajduje się Archer Cross - niebezpieczna miłość bohaterki, która prawdopodobnie pragnie pozbawić ją życia. 

 Rachel Hawkins po raz drugi serwuje czytelnikom pozycję przepełnioną magią, która wciąga dosłownie od pierwszej strony. Wszystko to jest zasługą języka, jaki zastosowała autorka. Jest on taki sam jak w przypadku poprzedniej części, a więc: lekki i przyjemny, a tym samym, bardzo łatwo przyswajalny. Nie można również zapomnieć o doskonale wykreowanych bohaterach. Każdy z nich jest na swój sposób inny, wyjątkowy oraz bardzo wyrazisty, dzięki czemu często odnosiłam wrażenie, że osobiście znam poszczególne postacie występujące w tym utworze. Moje uczucia względem głównej bohaterki w dalszym ciągu się nie zmieniły, a dzięki swojemu niewyparzonemu językowi, wielokrotnie poprawiła mi humor.

 W „Diablym szkle” autorka wprowadziła do fabuły nowe, intrygujące postacie oraz niesamowite, wręcz namacalne miejsca, które z chęcią sama bym odwiedziła, gdyby tylko istniały. Do kolejnych zalet tej pozycji można zaliczyć także to, że nie sposób odgadnąć, jaką rolę odegrają w całej historii poszczególni bohaterowie i co się może zaraz wydarzyć. Jest to tajemnica, z której odkryciem trzeba czekać do ostatniej strony i właśnie m.in., dlatego tak cenię kunszt Rachel Hawkins. Jej książki są nieprzewidywalne, porywające i potrafią wywołać w czytelniku przeróżne emocje; zarówno dobre, jak i złe.

 Poznawanie kolejnych przygód Sophie było wspaniałą zabawą, dlatego z niecierpliwością oczekuję na trzeci tom o nieidealnej nastolatce, która całkowicie skradła moje serce. Mam nadzieję, że będę tak samo mile zaskoczona, jak w tym przypadku, ponieważ "Diablne szkło" okazało się dwa razy lepsze od pierwszej części, która teraz w porównaniu do tej pozycji, wydaje mi się jedynie wstępem do właściwej historii.

 Komu w takim razie mogę polecić serię "Dziewczyn z Hex Hall"? Głównie nastolatkom; niestety, ale panom owe książki do gustu nie przypadną. Są to lekkie, niezobowiązujące powieści, które potrafią porwać czytelnika na długie godziny do świata wypełnionego magią i przeróżnymi, dziwnymi istotami.

Moja ocena: 6/6

   Książkę otrzymałam od wydawnictwa Otwarte, za co serdecznie dziękuję!

Wydawnictwo: Amber

Data premiery: 2.02. 2011r.
Liczba stron: 358

 Nie jestem pewna czego się tak naprawdę spodziewałam sięgając po tę pozycję. Z pewnością miałam nadzieję, że przypadnie mi niezwykle do gustu. W końcu nie na co dzień mam okazję czytać książki, w których pojawia się zarówno motyw spirytystyczny, jak i mitologiczny. Zwłaszcza, gdy akcja historii rozgrywa się w czasach wiktoriańskiej Anglii, po której ulicach spacerują kobiety ubrane w gorsety i długie, aczkolwiek eleganckie suknie, a mężczyznom nie brakuje godnych pochwały manier. 

Główną bohaterką jest osoba całkowicie nietypowa, która wyróżnia się na tle innych kobiet, ponieważ prócz bladej cery i bardzo jasnych włosów, ma niesamowity dar - potrafi widzieć duchy. Ba! Może nawet z nimi rozmawiać. Od momentu, gdy zostaje uczennicą Akademii Ateńskiej, jej życie staje się jeszcze dziwniejsze. Szarpana namiętnościami, zadurza się w swoim profesorze od matematyki, który ukrywa pewną tajemnicę – wraz ze swoim przyjaciółmi został wybrany przez starożytną boginię do walki z wysłannikami ciemności. W chwili gdy drogi tych dwojga się przetną, ich życie nie będzie już takie same, a losy ludzkości będą zależeć od dokonanych przez nich wyborów…

„Dziwna i piękna opowieść o Percy Parker” jest spokojną powieścią, która nie jest w stanie w żaden sposób zadziwić czytelnika. Już od pierwszych stron odbiorca jest w stanie się domyślić, w jaki sposób skończy się ta historia i jaką rolę odegrają w niej poszczególne postacie. Akcja również nie zachwyca. Była jak dla mnie zbyt wolna, zbyt mdła i przewidywalna. Głównym plusem jest język, jaki zastosowała autorka. Nie jest on sztuczny, jak często bywa w tego typu powieściach, dzięki czemu ma się wrażenie, jakby to było oryginalne dzieło napisane przez jednego z XIX wiecznych pisarzy. 

 Dawno nie spotkałam się z książką, której czytanie zajęłoby mi tak dużo czasu. Nie byłam w stanie przez nią przebrnąć, męczyła mnie niesłychanie, chociaż część wykreowanych przez autorkę postaci zdołała zyskać moją sympatię. Głównie jeden ze strażników, Elijah, którego poczucie humoru i sposób bycia zwalało mnie z nóg. Niestety nie mogę tego samego powiedzieć o tytułowej bohaterce, Percy. Jej ciągłe użalanie się nad sobą i robienie z siebie potwora, działało mi na nerwy do tego stopnia, że momentami miałam ochotę dać sobie spokój z tą lekturą.

 Wielka szkoda, że autorka nie wykorzystała w całości potencjału tej historii. Mogło powstać naprawdę godne uwagi dzieło, jednak stało się inaczej. Komu zatem mogę polecić „Dziwną i piękną opowieść o Percy Parker”? Przede wszystkim osobom, które lubią spokojne i niewymagające powieści, a brak szybkiej i zmieniającej się akcji nie będzie im przeszkadzał. Ja niestety do takiego grona osób nie należę.

Moja ocena: 3/6